ماجرای آقای الف
ظاهرشون با هم تفاوت زیادی نداره،مردانی که کنار زمین می ایستند و هرس میخورند. اما وقتی تو مغزشون میری هیچ شباهتی با هم ندارند .
آقای الف وقتی یکی از تیم های لیگ به بن بست میخوره حواسش هست که تلفن همراهش روشن و در دسترس باشه .چون میدونه مدیر باشگاه به زودی باهاش تماس میگیره و بهش پیشنهاد مربیگری میده.
آقای الف فیلم بازیهای قبلی را میبینه،نقاط ضعف بازیکنان را پیدا میکنه و تمرین هاش را بر اساس اون نقاط ضعف طراحی میکنه.آقای الف یک آچار فرانسه است.وقتی روی نیمکت قرار میگیره اوضاع را کمی بهتر میکنه و بابت عملکرد خوبش دستمزد میگیره و با چند بازی ضعیف هم اخراج میشه و دوباره تلفن همراش را خاموش میکنه.
ماجرای آقای ب
آقای ب برای تیم برنامه های بلند مدت طراحی میکنه .اهدافی داره که برای رسیدن بهشون چند سال زمان نیاز داره. آقای ب از یک فلسفه مشخص تبعیت میکنه. آچار فرانسه نیست و برای اینکه باهاش نتیجه بگیری صبر لازم داره. باشگاههای زیادی سراغ آقای ب نمی اند چون معمولا باشگاهها به فلسفه اعتقاد ندارند.
فیلسوف های فوتبال اینها نیستند فیلسوف های فوتبال کسانی شبیه به
آقای ب هستند. تیم های بزرگ فوتبال فلسفه ای دارند که توی سالهای طولانی هیچ وقت تغییر نمیکنه .اونها به مربیان کوتاه مدت و مقطعی مانند آقای الف اعتقاد ندارند برای همین سراغ مربیانی میروند که توانایی هر بازیکن را بشناسد و بر اساس اون یک برنامه بلند مدت طراحی کنه.برای آکادمی های فلسفه دار آقای ب یه مربی ایده آله.
آژاکس آمستردام
فیلسوف اصلی فوتبال اما
آژاکس آمستردامه .فلسفه آژاکس پاس کاری روان، سرعت بالای پرس و کشوندن بازی به زمین حریفه. اونها ساختن یه بازیکن را از سن پایین شروع میکنند تا نتیجه این آموزش ها توی سن درستی خودش را نشون بده. این یعنی دور نمای طولانی ،یعنی چیزی که آقای ب داشت اما آقای الف نداشت .
مارکو فان باستن ،روت گولیت و فرانک ریکارد سه بازیکنی هستند که با فلسفه آژاکس بزرگ شدند و بعد ها ستون فقرات آث میلان رویایی دهه 90 را ساختند.
تیم های زیادی در دنیا از فلسفه آژاکس پیروی میکنند که بارسلونا مشهورترین آنهاست. برای فهمیدن فلسفه آژاکس کافیه به داستان دنیس برکمپ دقت کنید.
شما هیچ وقت برکمپ اینتر میلان را دوست نداشتید اما عاشق برکمپ
آرسنال شدید.توانایی فنی برکمپ هیچ وقت فرقی نکرد اما چیزی که عوض شد فلسفه تیم ها بود.توی آکادمی آژاکس به برکمپ حمله را یاد میدادند و اینتری ها عاشق دفاع بودند.برکمپ توی اینترمیلان همون برکمپ آرسنال بود فقط با این تفاوت که توی انگلیس بهش اجازه دادند به فلسفه خودش یعنی حمله آژاکسی پایبند بمونه.
درباره این سایت